MUNI JAKOBSSON
Við getum aldrei stoppað. Átta til fjögur, átta til fjögur, átta til fjögur.
Hugmyndir um þyngd samtímans, vinnu og hrá form líkamans blandast saman í eitt.
Við stöndum upprétt en á herðum okkar hvílir meira, meira, meira.
Við viljum meira.
En mig langar bara að fara að sofa.
We can never stop. Eight to four, eight to four, eight to four.
Ideas about the suffocating nature of modern society, work and raw forms of the body, mix and unite.
We stand straight but on our shoulders we always carry more, more, more.
We want more.
But I just want to go to sleep.
<-
